Chcę iść do fryzjera i mieć taką grzywkę, jak to powiedzieć? 2011-05-26 15:22:05; Co mam powiedzieć mamie gdy nie chcę iść do szkoły ? 2011-02-22 15:35:39; Moja koleżanka uwielbia husky.Ale gdy poszła do sklepu z psami były tylko 2 husky.I nie chcieli się roztawać.Jak radzicie ma wziąść 2 husky?Czy iść do innego sklepu A nie wolisz już pójść do tej szkoły? Nie szkoda Ci życia aby siedzieć w domu? Zawsze możesz iść na wagary. Nawet nie wiesz, co niektórzy by dali aby być zdrowym. Ja niedługo zacznę chyba prosić Boga aby już więcej nie chorować. W tym roku mam anemię, co chwilę jestem chora i już ku*wica mnie bierze. Jak się wytłumaczyć mamie, że nie poszłam do szkoły? Zacznijmy od tego, że bardzo nie chce mi się iść do szkoły, bo ostatnio mam złe kontakty z koleżankami. Zachowują się wrednie i mnie obgadują, a ja nie wiem dlaczego, bo przecież były moimi przyjaciółkami. Mam na 9. 45 do szkoły i mama już dzwoniła, żebym wstała xD i Co mam powiedzieć mamie gdy nie chcę iść do szkoły? 2011-02-22 15:35:39; Nie poszłam do szkoły, co powiedzieć mamie jak wróci? 2010-09-27 09:22:17; jak powiedzieć mamie, żeby mnie przenisła do innej szkoły? 2010-09-10 20:09:54; Co mm powiedzieć mamie jak niechcę iść do szkoły? 2011-03-02 16:07:52 Mam 16 lat jest jakieś wyjscie żeby nie iść do ośrodka? Witam, 2 dni temu dostałam pismo ze sądu o umieszczeniu mnie w placówce szkolno-wychowawczej. Z powodu zaniedbania rodziców (piją) , szkoły (nie chodzę już ponad rok). Myślałam że to potrwa z miesiąc zanim mnie tam dadzą. Ale wczoraj przyszłam Pani z pomocy społecznej i Co zrobić jak muszę iść do szkoły a nie mam siły źle się czuję boli mnie brzuch i jestem wypalony? 2022-12-21 08:19:34 Mam iść do szkoły .? 2013-01-16 08:50:10 Mam iść do szkoły ? 2013-05-07 07:55:04 TbxO. zapytał(a) o 15:09 Co powiedzieć mamie,żeby nie iść do szkoły ? jutro jest sprawdzian z histy, a ja nic nie umiem i tez mam jutro oddać 2 wypracowania...napisałam dopiwro 1 ;/ wymyśliłam, że powiem mamie, że nie powinnłam iść jutro do szkoły, bo mam katar i mnie gardło boli , to sobie na spokojnie napiszę to wypracowanie ;d to dobre czy raczej sie nie zgodzi ? moja sis zostawiła w domu na tydzień bo miała katar... o sprawdzianie jej nic nie mowiłam ;d może takie byc, czy macie coś lepszego ;d Odpowiedzi blocked odpowiedział(a) o 15:12 Moja by się nie zgodziła. Możesz z rana powiedzieć, że bardzo źle się czujesz, często właź do toalety. Możesz potrzeć w nocy oczy, żebyś rano miała czerwone i podkrążone. Jak da Ci śniadanie to powiedz, że nie masz apetytu, czy coś. Moja by to łyknęła. zacznij mowic ze cie boli gardlo albo cos... ;) ZyzioXD odpowiedział(a) o 15:10 powiedz prawde ania286 odpowiedział(a) o 15:10 udawaj że wieczorem cię głowa boli a rano powiec że nie dasz rady wstać . XDDpoleż chwile i udawaj że cie na prawde boli . weź dwie łyżeczki proszku do pieczenia i jak będzie ci tak bulgotać w gardle to wypluj. Będziesz miała gorączkę ! ja zawsze tak robiłam jak nie chciałam iść do szkoły ;-). chyba, że... idź na wagary ;d ale tego nie polecam . blocked odpowiedział(a) o 15:17 Może byc:) Jasne może się zgodzi ;) jeszcze może em.. Powiedz, że jest Ci nie dobrze;) Albo ze tak jakoś słabo i wtedy na pewno ci pozwoli zostac w domu ja często mówię że mnie brzuch boli i mówię żeby mama dala mi tabletkę i jak mi daje to sprawdza cy biorę bo jak bym nie wzieła to znaczy ze udaje to jak wsadzam do buzi i mama idzie a jaki już posła to leco do łazienki i to wypluwam ale trochę boje się tak robić ale robię tak już od 3-4 lat :) DZIAŁA WYŁĄCZNIE NA JESIENI I W ZIMIE!Rano pocieraj policzkami i czołem o gorący kaloryfer. Idź do mamy pokasłaj trochę, pociągnij nosem i powiedz że masz gorączke (czolo musi byc gorace). NAPEWNO NIE PUŚCI CIĘ DO SZKOŁY. Ja tak robię i działa. Trzeba pożądnie nagrzać twarz bo nie uwierzy (dwa razy za malo potarlam i nie wypalilo) xdd. Moja mama nigdy niczego nie łyka ale to owszem. Tylko nie rób tego za często bo dowie się co robisz. Udawaj na wieczór że źle się czujesz idź do pokoju do łazienki itd z 5 razy. Połóż się i powiedz mamie: Nie Ja musze tam iść przecież jest sprawdzian A się źle czuje! MAM nadzieję że jutro mi przejdzie i idź spać. Rano gdy mama Cię obudzi idź do toalety z podkulonyni nogami A na końcu dotknij ściany czy czegoś tak i mow że masz miękkie nogi i że Cię boli brzuch i udawaj że wymiotujesz może wyślij slime czy coś ;) powiedz ze nie idziesz bo zle sie czujesz i tyle ;p puma55 odpowiedział(a) o 15:14 POwiedz ze ci nie dobrze i brzuch cie boli Sekhmet odpowiedział(a) o 15:10 -Mamo mówili w TV że jutro Al-kaida planuje zamach na naszą szkołę!nie mogę iść!nic lepszego nie wymyślę waza odpowiedział(a) o 15:15 powiedz ze boli Cie gardlo albo reka czy cos w tym stylu ;) Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub „Kasia codziennie rano kurczowo trzyma się mamy. Bardzo chciała iść do szkoły, ale teraz płacze od miesiąca. Każdy poranek to dla wszystkich ogromny stres. Kasia mówi, że boli ją brzuch, kilka razy dostała gorączki. Podczas drogi do szkoły ciągle pyta, czy mama na pewno po nią przyjdzie. W szkole na każdej przerwie dopytuje się nauczyciela, czy mama będzie po szkole na nią czekała. Zachowuje się tak, jakby jej coś groziło”. „Janek zawsze był dzieckiem spokojnym i nieśmiałym. Lubi bawić się z kilkoma znajomymi, ale niechętnie nawiązuje nowe znajomości, zawsze miał kłopoty z odpowiadaniem na głos na lekcjach. Rodzice nie zauważyli jednak wcześniej niczego niepokojącego. Silna niechęć chodzenia do szkoły pojawiła się w połowie czwartej klasy”. Odmowa pójścia do szkoły, która pojawia się u naszego dziecka, jest trudnym rodzicielskim doświadczeniem. Nierzadko związana jest ze złością, strachem i poczuciem bezsilności ze strony rodzica. Zachowanie dorosłych jest niejednokrotnie bardzo skrajne – od lekceważenia sytuacji („nikt nie lubi szkoły”), do ulegania („jak posiedzi tydzień w domu, to nic się nie stanie”), przez zmuszanie połączone z karaniem („pójdziesz do szkoły, choćbym miała zawlec cię tam siłą”). To, co należy zrobić w takiej sytuacji, zależy najbardziej od tego, z jakim konkretnie zachowaniem mamy do czynienia. Dobra rodzicielska „diagnoza” jest punktem wyjścia do skutecznej pomocy dziecku. Najprościej można powiedzieć, że przyczynami odmowy chodzenia dziecka do szkoły są: wagarowanie, depresja, zaburzenia lękowe, zachowania buntownicze, a także szkolna przemoc. Depresja dziecięca (wycofywanie się z życia szkolnego połączone z rozdrażnieniem, narastającymi problemami z koncentracją u dziecka, snem czy jedzeniem) jest przyczyną blisko 15% przypadków odmowy pójścia do szkoły. Wymaga niezwłocznej i wielospecjalistycznej pomocy ze strony psychologów i psychiatrów. Bardzo często silna niechęć do szkoły wynika z tzw. fobii szkolnej. To zaburzenie, które jest, niestety, lekceważone przez rodziców i nauczycieli, a ma ono poważne konsekwencje, zarówno te krótkotrwałe jak i długotrwałe. Warto pamiętać, że fobia szkolna nie jest związana z samą szkołą. Stanowi typowy przykład fobii sytuacyjnej, gdy dziecko odczuwa lęk przed konkretnymi sytuacjami, które mogą się zdarzyć w szkole. Lęk ten manifestuje się zwykle, głównie u małych dzieci, bardzo burzliwymi symptomami psychosomatycznymi. U starszych dzieci i młodzieży lęk przybiera postać tak wysokiego napięcia i niepokoju, że dziecko odmawia wyjścia z domu. Z uwagi na niejednorodne objawy, fobia szkolna może być nieraz traktowana przez otoczenie jako upór, bunt, niezdiagnozowana choroba somatyczna lub symulacja. Przyczyny fobii szkolnej są różnorodne. Najważniejsze z nich to: lęk przed rozłąką z najbliższą osobą, tzw. lęk separacyjny – konieczność opuszczenia domu wywołuje objawy somatyczne i gwałtowny sprzeciw, który często skłania rodziców do odpuszczenia kolejnego dnia w szkole; mamy do czynienia z ogromnym poczuciem zagrożenia połączonym z obiektywnym jego brakiem. lęk społeczny, który oznacza nieradzenie sobie z sytuacją oceny społecznej, kiedy nauczyciele zwracają na dziecko uwagę, oceniają, krytykują lub w jakikolwiek sposób zagrażają jego samoocenie; dzieci takie są zakłopotane w sytuacjach społecznych, zazwyczaj charakteryzują się również posiadaniem prawidłowych relacji z wybranymi osobami (rodzice, kilku kolegów). W fobii szkolnej u dziecka występują: – lęk, panika, rozpacz przed pójściem do szkoły POWIĄZANE Z INFORMOWANIEM O TYM RODZICÓW; – objawy somatyczne: bóle brzucha, głowy, mdłości, duszności, itd.; – skargi na szkołę i kolegów, ale bez zachowań aspołecznych; Dziecko zgłasza chęć pójścia do szkoły, ale gdy nadchodzi czas, nie jest w stanie tego zrobić. Z kolei dzieci, które wagarują: – UKRYWAJĄ NIEOBECNOŚCI w szkole przed rodzicami; – nie odczuwają lęku przed pójściem do szkoły; – rzadko uskarżają się na dolegliwości fizyczne; – nie przejmują się nauką, przebywają po lekcjach poza domem; – są pod silnym wpływem rówieśników, często zachowują się aspołecznie. Na wystąpienie u dziecka fobii szkolnej ma wpływ wiele czynników. Należy do nich środowisko rodzinne, relacje dziecko-rodzic, środowisko szkolne, jak również konstrukcja psychiczna dziecka. W zależności od tego, który czynnik miał największe znaczenie w powstawaniu zaburzenia, leczenie nastawione jest na jego zmianę. Podłożem fobii szkolnej jest lękowy sposób myślenia o świecie, zazwyczaj mamy tutaj do czynienia z nadmiernie lękową postawą matki, z jej nadmiernym przywiązaniem do dziecka w opozycji do biernego bądź chłodnego ojca. Koniecznym jest wtedy psychoedukacja rodziców, terapia dziecka i matki (i ojca), zmiana postaw rodzicielskich. Nie można zapominać o środowisku szkolnym. Często specyficzna osobowość i postawa nauczyciela wobec konkretnego ucznia, jego negatywne nastawienie, połączone z brakiem akceptacji, ma dodatkowy negatywny wpływ na pojawienie się fobii. W takim przypadku współpraca na linii dom-szkoła jest niezbędna do poprawy sytuacji. Ogromne znaczenie w powstawaniu tego rodzaju kłopotów mają indywidualne cechy psychofizyczne ucznia. Najczęściej dotyka to dzieci zależne, które w kontaktach z innymi są mało atrakcyjne, podporządkowujące się. Indywidualna psychoterapia dziecka nastawiona jest wtedy na zmianę sposobu myślenia o sobie, podniesieniu samooceny, ale i nabyciu umiejętności, które pozwolą dziecku lepiej sobie radzić w sytuacjach dla niego trudnych. Wielkim błędem rodziców jest (niezależnie od przyczyny) uleganie dziecku i pozostawanie tej sytuacji samej sobie. Nie jest to rozsądne wyjście z wielu względów. Dziecko może przyzwyczaić się do skuteczności swojego oporu, co znacząco utrudnia rozwiązanie problemów. Dodatkowo uczeń, u którego podejrzewamy zaburzenia, nie poradzi sobie bez wielokierunkowej specjalistycznej pomocy. Myśląc o przyczynach niechęci do szkoły, łatwo można zapomnieć o ważnym i coraz częstszym zjawisku związanym z uzasadnionym lękiem przed przemocą w szkole. Ofiary takiej przemocy czują się bezradne, a jedynym wyjściem jest ucieczka od problemu, czyli odmowa pójścia do szkoły. Niestety, takie sytuacje są niejednokrotnie bagatelizowane przez dorosłych (zarówno rodziców jak i nauczycieli) i wzmacniają tym samym poczucie bezkarności sprawców i poczucie izolacji ofiar. Sytuacja oczywiście wymaga natychmiastowej interwencji, zależnej od konkretnej sytuacji, z jaką mamy do czynienia. Warto pamiętać, że sporadyczna niechęć do szkoły jest zjawiskiem normalnym, choć nigdy nie należy jej lekceważyć. To zawsze sygnał, że dzieje się z naszym dzieckiem coś, na co powinniśmy zwrócić uwagę. Co chce przez swoje zachowanie powiedzieć? Czy czuje się samotne? Ktoś mu dokucza w szkole? Jest niesprawiedliwie oceniane? Mamy zbyt wygórowane wymagania w stosunku do możliwości intelektualnych dziecka? A może problem tkwi w relacjach rówieśniczych, w kłopotach w ich nawiązywaniu. Czasami jest to związane z chwilowym zmęczeniem dziecka, które, przeciążone obowiązkami (a zdarza się tak wcale nierzadko), próbuje zasygnalizować nam swój stan. Zazwyczaj zmiana codziennego harmonogramu i zwrócenie większej uwagi na odpoczynek i zwykły relaks dziecka powoduje, że wszystko wraca do normy. Jak zawsze lepiej zapobiegać niż leczyć, w związku z czym na koniec kilka wskazówek, aby zminimalizować możliwość wystąpienia takiego problemu: – słuchaj tego, co dziecko chce ci powiedzieć o szkole, interesuj się kolegami, nauczycielami, a nie tylko stopniami; – reaguj na wszystkie niepokojące sygnały, jeśli nie wiesz, co robić, zapytaj psychologa dziecięcego; – bądź blisko swojego dziecka, codzienne na nowo buduj jego poczucie wartości; – rozmawiaj z nauczycielem, nie traktuj wywiadówek jako straty czasu; – nie zapominaj o wadze odpoczynku, snu i relaksu w prawidłowym rozwoju dziecka; – patrz realistycznie na swoje dziecko – wspieraj i motywuj, ale pamiętaj, że wygórowane wymagania powodują niechęć do działania i niestabilną samoocenę; – zachęcaj do sukcesu, ale ucz dziecko radzić sobie z porażkami; – nie bój się prosić o pomoc, często szybka reakcja zapobiega nawarstwiającym się problemom. Transkrypcja video Co zrobić, kiedy dziecko nie chce chodzić do szkoły? 00:00:13 Co zrobić, gdy nasze dziecko nie chce chodzić do szkoły? 00:00:19 Ponieważ niedawno zaczął się rok szkolny, warto jest wspomnieć o temacie, który jest dla niektórych rodzin, rodziców czy dzieci trudny, a mianowicie powrót do szkoły. 00:00:30 Szczególnie kiedy jesteśmy w sytuacji pandemii i nie jest to łatwy powrót do szkoły dla niektórych dzieci. 00:00:40 Pierwszy w ogóle pobyt w szkole, a dla większości pobyt w regularnej rzeczywistości szkolnej po półrocznej przerwie i sytuacja, w której jako społeczeństwo znaleźliśmy się z powodu koronawirusa, oczywiście spowodowała, że tych kontaktów społecznych było bardzo. 00:01:00 Mało i należałoby jak najbardziej odnowić. Oczywiście w taki rozsądny sposób, natomiast bycie w szkole wiąże się w ogóle z różnymi wątkami. 00:01:10 Między innymi będzie to wątek przebywania w niej towarzysko. Właśnie dlatego, żeby się spotkać z innymi, że będzie bardzo fajnie, śmiesznie. 00:01:18 Mamo, tato już nie mogę się doczekać, aż spotkam się z koleżankami z kolegami. Gdyby taka była motywacja chodzenia dziecka do szkoły. Oczywiście ona bardzo. 00:01:27 To podtrzymuje tam tę stałość, regularność chodzenia do szkoły, dlatego, że posiadanie przyjaciół tego wsparcia społecznego bycia w grupie społecznej bycia akceptowanym bycia ważnym dla tej grupy. 00:01:41 Myślę, że bardzo wspiera ten proces edukacyjny. Oczywiście część dzieci, szczególnie tych starszych, traktuje szkoły już bardziej sposób powiedziałabym profesjonalnie jak szkoły, czyli chodzę do szkoły, żeby się czegoś nauczyć. Chciałabym tam, chciałbym nie marnować tam czasu przyjaciół mogę mieć innego. 00:01:58 Już środowiska, natomiast tam się kolegujemy i teraz, kiedy pomyślimy o sytuacji, kiedy dziecko nam mówi. 00:02:05 I że nie chce chodzić do szkoły. Przede wszystkim weźmy pod uwagę różnego rodzaju czynniki. Właściwie powody, które mogłyby sprzyjać tej niechęci i w pierwszej kolejności na pewno zwróciłabym uwagę na to, żeby we własnym domu zrozumieć dziecko. 00:02:26 To znaczy nie mówić od razu albo tyle nie jesteś. Zawsze nie chciał iść nigdzie chodzić. Nic nie chcesz robić. 00:02:32 Bo masz fochy na pewno zbadała bym temat głębiej i powiedział, OK, rozumiem o czym mówisz. Chciałabym na pewno chcielibyśmy na pewno o tym z tobą porozmawiać. 00:02:44 Co się dzieje? Jesteś dla nas ważny i Wszystko co myślisz też jest dla nas ważne. No i taki pierwszy powód, taka pierwsza przyczyna, która. 00:02:52 Film przychodzi do głowy. To to oczywiście, że dziecko może mieć zaburzenia lękowe. Kiedyś mówiło się o tym, że to jest fobia szkolna, ale tak naprawdę najczęściej są to zaburzenia lękowe bądź lęk separacyjnym. Dotyczy to dzieci w różnym wieku, najczęściej w pierwszych klasach szkoły podstaw. 00:03:15 I objawia się lęk w ten sposób, że dziecko nie chce się rozstać, no i częściej dotyczy to dzieci w wieku przedszkolnym czy nawet wieku sytuacje. 00:03:26 Kiedy dziecko idzie do żłobka? Natomiast w szkole oczywiście też może być taka sytuacja. Dziecko nie chce się rozstać, już ma objawy somatyczne ścia ławy domu, czyli boli brzuch boli. 00:03:35 Głowa jest problem szatni, kiedy Jestem w szkole, nie Jestem w nie Jestem w stanie jako dziecko skupić się na tym, co tam jest, tylko bardzo pragnę Powr. 00:03:45 Tu do domu, jeśli mówimy o takiej sytuacji, koniecznie należy zwrócić się do specjalisty. Myślę tutaj o psychologach, psychoterapeuta dziecięcych. 00:03:54 Oczywiście psychiatra dzieci i młodzieży również będzie służył nam pomocą, dlatego, że ten temat jest dużo szerszy, nie da się go omówić wy tak krótkim czasie. 00:04:04 Do każdego trzeba podejść indywidualnie, zbadać przyczyny i należy się zająć. W jeśli chodzi o ten wątek w sposób specjalisty. 00:04:12 Wieczny lęk długo nieleczone oczywiście będzie bardzo dokuczał dziecku można go traktować jako coś, co przychodzi z zewnątrz. Wcale nie jest cechą dziecka. 00:04:24 I takie bycie razem z Terapeutą w tym procesie leczenia bardzo pomoże zarówno dziecku rodzicom. Oczywiście też system szkolny będzie wspomagał ten proces w ramach wskazówek specjalisty i jeśli natomiast fill występują takie objawy jak ból właśnie brzucha głowy, niechęć do wstawania rano, niechęć do wyjścia ze szkoły, a na 100% jesteśmy pewni, że to nie chodzi o separację od nas. 00:04:52 Rodziców, czyli dziecko, jest w stanie notować przyjaciółmi, jest w stanie nocować u dziadków, jeździ na wycieczki szkolne, ale mam jakby rzadko spotykane jakieś objawy somatyczne, jak na przykład chce mi się wymiotować. Nie mogę nic jeść. 00:05:05 To należałoby się przyjrzeć temu, co dziecko stresuje, czy w szkole, czy w najbliższym otoczeniu, bo to niekoniecznie musi być szkoła. 00:05:14 Yy i porozmawiać o tym, co się dzieje, co jest tak naprawdę stresującego, bo być może stresujące będą relacje z rówieśnikami. 00:05:25 Bardzo trudne w ostatnim czasie trudność w znalezieniu przyjaciół, być może nawet doświadczenie przemocy. Ta przemoc może być doświadczana zarówno ze strony rówieśników. Nieakceptowanie w grupie, nieakceptowanie konkrety. 00:05:37 Tych 3 naszego dziecka. Być może też to jest tak, że dziecko doświadcza przemocy ze strony osoby dorosłej, to znaczy bardzo boi się nauczyciela. 00:05:48 Być może też dziecko bardzo boi się o wyniki w edukacji, to znaczy martwię się ocenami. Chce sprostać naszym skolei wymaganiom, bo my jako rodzice możemy też być zbyt surowi wymagać od dziecka bycia idealnym dziecko wie, że nie jest w stanie podołać takiemu zadaniu, więc ten stres towarzyszącym równo i zmianie środowiska. 00:06:09 Ale to się konkretnych czynników w tym środowisku. Film jest absolutnie do sprawdzenia do zbadania. 00:06:15 I na tym polegała, by nasze rola. Oczywiście, czasami dziecko bardzo nie chce nam powiedzieć. Być może powie Pani w szkole być może powie wychowawcy Pedagogowi, Psychologowi w szkole, czasami w ogóle nie wiadomo, jakby o co chodzi. 00:06:28 Być może to jest takie zachowanie zastępcze, że w boję się pójść do szkoły. Tak naprawdę jest bardzo dużo problemów w rodzinie, na przykład rozwód, więc pamiętajmy, że psychika każdego z nas, nie tylko dziecka, ale w ogóle emocjonalność. To jest bardzo skomplikowany system połączonych ze sobą. 00:06:48 Różnych czynników i powinniśmy być bardzo delikatni i uważnie na to, co się dzieje. Na pewno być przy dziecku, nie wyśmiać dziecka, nie, nie zmusić do do odwagi, mimo że to tak brzmi, że można było czasami tak powiedzieć. 00:07:05 No poradzisz sobie, wierzę w ciebie, bo nasza wiara w to, że dziecko sobie poradzi. Oczywiście jest tutaj kluczowa i czasami oczywiście to pomaga, że po prostu chwilkę porozmawiamy damy dziecku. 00:07:17 Dużo energii i on oczywiście sobie poradzi, ale kiedy mówimy o takich sytuacjach, że dziecko bardzo, bardzo 8. 00:07:23 Nie unika szkoły, nie chce tam chodzić. 00:07:28 To? Oczywiście. 00:07:30 Jest temat do zbadania kolejny, który przychodzi mi do głowy. To oczywiście jest związane z nauką i myślę tutaj o ryzyku dysleksji specyficznych trudności w uczeniu się jak dysleksja z grafia, dysortografia, dyskalkulia i Wstyd, niepewność dziecka, które odczuwa ono hmm czasie w takich sytuacjach, gdzie trzeba. 00:07:52 Niejednokrotnie pokazać swoją wiedzę, czy to płynność czytania, płynność liczenia i są to sytuacje bardzo zawstydzające. Kiedy dziecko czuje, że bardzo chciałoby umieć dobrze to zrobić, ale nie jest w stanie tego zrobić, więc czuje się słabsze. Czuje się gorsze, ma trudność w poradzeniu sobie. 00:08:12 W tym zwróćmy też uwagę na inne nasze dziecko radzi sobie w ogóle z różnymi zmianami, na ile jest elastyczne, żeby sobie radzić, żeby się dostosować, żeby wejść w grupę? 00:08:25 Dlatego, że niekiedy potrzebne są treningi umiejętności społecznych. Czy takie grupy wzmacniające samoocena dziecka, czy w ogóle psychoterapia indywidualna dziecka, żeby ono lepiej rozumiało siebie, żeby ono mogło z większą odwagą ufnością wejść w różne nowe środowiska? 00:08:44 Czy ll wejść, zaakceptować jakąś konkretną zmianę? 00:08:49 Więc ten temat jest bardzo szeroki, dotyka wielu różnych sytuacji i zmiennych i w rodzinie, i w dziecku, i w środowisku szkolnym. 00:08:59 Natomiast bądźmy bardzo blisko z dzieckiem. Rozmawiajmy o tym istnieje na rynku też bardzo dużo książek opisujących życie szkolne, które razem możemy czytać z dzieckiem o różnych sytuacjach i to społecznych i takich związanych z nauką. Kiedy dziecko będzie mogło komentować, kiedy my będziemy mogli też opowiedzieć. 00:09:20 O różnych sytuacjach, które są nam znane, jeśli chodzi o dzieci w wieku wczesnoszkolnym. Bardzo też polecam bawienie się w szkołę. 00:09:28 EE jest to forma zabawy, gdzie raz my jesteśmy nauczycielem, raz my jesteśmy uczniem i wtedy dziecko w formie tej zabawie stanie nam dużo pokazać, jak rozumie w ogóle szkoły, jak się tam czuje, jakie, z jakimi sytuacjami musi się mierzyć. 00:09:43 Polecam też oczywiście zapraszanie dzieci z klasy do siebie, do domu, odwiedzanie ich na zewnątrz u nich, w domu, gdzieś na wspólnym placu zabaw. 00:09:53 I kiedy damy dzieciom tę przestrzeń, kiedy one mogą zacieśniać więzi i jak najbardziej to będzie pozytywnie wpływało, jeśli chodzi o w ogóle chęć chodzenia do szkoły, uczęszczania do szkoły. 00:10:04 Natomiast pamiętajmy, że ten problem nie jest taki prosty. Musimy zbadać konkretnie nasz przykład, kiedy mamy trudności jak najbardziej skorzystajmy z pomocy terapeuty. Rodzice kładą duży nacisk na edukację swoich dzieci i osiąganie przez nie edukacyjnych sukcesów. Standardem jest oczekiwanie od swojej pociechy samych piątek, a do tego uczestnictwa w zajęciach dodatkowych i wygrywania konkursów czy olimpiad. Czasami natłok obowiązków przytłacza ucznia, który całkowicie wycofuje się z życia szkoły i za wszelką cenę chce uniknąć lekcji. Obecnie dzieci odczuwają dużą presję, nierzadko popadają w zaburzenia psychiczne. Szybkie tempo życia sprawia też, że kontakt z zabieganymi rodzicami bywa osłabiony. Stąd często o tym, że z dzieckiem dzieje się coś złego, rodzice dowiadują się, gdy zaczyna ono unikać chodzenia do szkoły. Dziecko nie chce chodzić do szkoły – przyczyny Powodów, przez które dziecko unika chodzenia do szkoły, może być bardzo wiele. Wymienić można kilka najczęściej spotykanych, związanych zarówno ze środowiskiem szkolnym, jak i z życiem rodzinnym ucznia: Specyficzne problemy z nauką dysleksja, dyskalkulia, dysgrafia Trudności w opanowaniu jednego lub wielu przedmiotów Nielubiany nauczyciel lub nauczyciele Brak porozumienia z grupą i brak kolegów Prześladowanie ze strony innego ucznia lub grupy uczniów Problemy rodzinne, kłótnie rodziców Duże życiowe zmiany: np. przeprowadzka, zmiana szkoły, przyjście na świat rodzeństwa Zaburzenia psychiczne Utrata bliskiej osoby Jak pomóc dziecku, które nie chce chodzić do szkoły? Jeśli dziecko sygnalizuje, że nie chce chodzić do szkoły, trzeba podejść do problemu ze spokojem i wyrozumiałością. Rodzice często złoszczą się na dzieci i zbyt łatwo zarzucają im rozleniwienie. Dziecko może przeżywać jednak bardzo poważne problemy, z którymi sobie nie radzi i boi się o nich mówić. Może wtedy uciekać od szkoły, sygnalizując, że dzieje się z nim coś złego. Dobrze jest dużo rozmawiać z dzieckiem, bacznie je słuchać i obserwować, aby dojść do sedna problemu. Zawsze trzeba dziecku okazać wsparcie i zrozumienie, aby czuło, że jesteśmy jego przyjacielem, a nie wrogiem. Zastraszanie i grożenie na niewiele się przyda. Dziecko płacze i symuluje, żeby nie iść do szkoły Dziecko, które nie chce iść do szkoły, czasami symuluje chorobę, aby uzyskać swój cel. Niekiedy zwolnienie z obowiązku pójścia na lekcje wymusza też płaczem. W takich sytuacjach trzeba sprawdzić, jaki jest jego prawdziwy stan zdrowia i w miarę rozsądku nie ulegać, a wysłać ucznia na lekcje. Jeśli dziecko nie chce wyznać, co je trapi w szkole, a zamiast tego kombinuje, warto porozmawiać z nauczycielem lub kolegami z klasy. Osoby postronne mogą rzucić światło na to, dlaczego dziecko jest tak zdesperowane i chwyta się każdego pomysłu, aby uniknąć szkoły. Konsekwencje niechodzenia przez dziecko do szkoły Gdy dziecko nie chce chodzić do szkoły, ważne jest, aby rodzice szybko zareagowali. Za niechęcią do uczestnictwa w życiu szkolnym na pewno kryje się coś więcej, niż dziecko na początku chce powiedzieć. Trzeba działać szybko, bo im dłużej dziecko będzie opuszczało lekcje, tym gorzej się to dla niego skończy. Czas spędzony w domu będzie tylko odpychał je od szkoły, a zaległości w lekcjach mogą mieć dla niego nieprzyjemne konsekwencje. Braki w nauce w porównaniu do innych uczniów, na pewno nie poprawią mu samopoczucia. Kiedy potrzebny jest psycholog? Zazwyczaj problemy dziecka można zakończyć okazaniem mu wsparcia, rozmową z nauczycielem czy zorganizowaniem dodatkowych korepetycji. Jednakże czasami obawy dziecka przyjmują tak poważny obrót, że przekształcają się w fobię szkolną. Jeśli dziecko przed pójściem do szkoły mówi o bólach brzucha i głowy, mdłościach, zawrotach głowy, a do tego miewa napady złości lub płaczu, jest duże ryzyko, że cierpi na fobię. Warto wtedy, jeśli objawy nie są wywołane inną chorobą, zabrać dziecko na wizytę u psychologa. Słuchaj, wszyscy wiemy, dlaczego szkoła jest ważna, ale to nie znaczy, że nie będziemy, od czasu do czasu, wymyślać powodów, aby nie iść do klasy. Hej, to się zdarza najlepszym z nas! Oczywiście, to jest okropne i nie powinieneś tego robić: nie wymyślaj wymówki tylko po to, żebyś mógł pominąć jeden dzień! Ale co jeśli masz uzasadnioną wymówkę? Cóż, po pierwsze, twoja szkoła określi, co tak naprawdę oznacza 'uzasadniona wymówka', ale dla większości szkół w większości stanów, oto najbardziej uzasadnione i prawdopodobnie jedyne uzasadnione wymówki, aby opuścić szkołę: Uzasadnione wymówki, aby nie iść do szkoły: Traffic Jam Mieszkam kilka minut poza ale moje dzieci uczęszczają do szkoły w mieście. W miejsce jazdy autobusem szkolnym, moja żona i ja zdecydowaliśmy się zabierać nasze dzieci do szkoły codziennie, ponieważ daje nam to trochę więcej czasu na łączenie się z naszymi dziećmi i jest bardziej ekonomiczne w ten sposób (obie ich szkoły są na drodze do mojego biura, które przypadkowo znajduje się tuż obok biura mojej żony!). Ale jeśli kiedykolwiek mieszkałeś w Mieście Aniołów, wiesz, że nasz ruch uliczny może być absolutnym piekłem: to, co powinno być 20-minutowym dojazdem do pracy, może czasami zamienić się w 2-godzinny bałagan, który obejmuje wiele przekleństw na innych kierowców, gorące głowy i spóźnionych uczniów do szkoły. Oczywiście, wiele razy nauczyciele naszych dzieci rozumieją, kiedy się spóźniają; w końcu są naszymi sąsiadami i i tak przyjeżdżamy o tej samej porze! Ale przegapienie całego dnia w szkole? To zdarzyło się kilka razy z powodu poważnych wypadków na autostradzie, a my utknęliśmy na I-5 przez lepszą część czterech godzin. Tak jest, zanim dotarliśmy do miasta, była już pora lunchu. Moja żona i ja zdecydowaliśmy się zadzwonić do szkół naszych dzieci, powiedzieć im o wypadku na I-5, i kazaliśmy im zwolnić się z lekcji. Nadal musieliśmy dostarczyć „dowody”, chociaż, więc wysłałem im różne artykuły o wypadku, jak zły był ruch i oczywiście filmy z nami w tym korku. Legitimate Excuses Not to Go to School: Bad Weather Photo by Adrianna Calvo from Pexels „Zła pogoda” jest zazwyczaj męczącą wymówką używaną przez złych studentów, aby usprawiedliwić odrobinę deszczu, aby się przespać. Ale co z rzeczywistą złą pogodą? Zależnie od dzielnicy, szkoły mogą zdecydować się na odwołanie zajęć i kursów autobusowych (oczywiście, to ostatnie nie dotyczy nas), ale to zazwyczaj podczas stanu klęski żywiołowej, takiej jak pożary lub burze. Jednak zdarzało się, że nasze dzieci musiały zostać w szkole z powodu burzy, nawet jeśli ich szkoła nie odwołała zajęć, ponieważ mieszkamy wystarczająco daleko od aby mieć nasze własne ciężkie warunki pogodowe. W tych przypadkach, jednak dostarczyliśmy szkole wystarczająco dużo dowodów (np. filmy z naszej ulicy zalanej wodą do kolan), aby usprawiedliwić nasze dzieci ze szkoły. Zdarzyło się to kilka razy, i chociaż wszystkie z nich były dopuszczalnymi wymówkami do opuszczenia szkoły, rada szkoły bardzo wyraźnie zaznaczyła, że rozpatrywała każdy przypadek indywidualnie. Moja rada: jeśli mieszkasz na tyle daleko od szkoły, że ciężkie warunki pogodowe mogą wpłynąć na ciebie i twój okręg szkolny inaczej, zrób tyle zdjęć i filmów, ile tylko możesz. Jednakże, jako ogólna zasada, jeśli nie zawiesili twoich tras autobusowych, lub jeśli jesteś w tej samej dzielnicy co twoja szkoła, wstań z łóżka i przygotuj się do szkoły, mała mżawka deszczu cię nie zabije! Legitimate Excuses Not to Go to School: Rodzinne Wakacje W zeszłym roku, moja rodzina i ja zdecydowaliśmy się na zimową wycieczkę po Europie, która zaczęła się zaraz po Bożym Narodzeniu i trwała aż do pierwszego tygodnia lutego (spokojnie, zatrzymaliśmy się u przyjaciół i kupiliśmy wszystkie nasze bilety po taniości!), co oznaczało, że dzieci będą efektywnie tęsknić za miesiącem zajęć. To sprawiło, że znaleźliśmy się w gorącej wodzie kąpani w szkolnej ławie i musieliśmy wynegocjować całą masę obejść i kompromisów, aby pozwolili naszym dzieciom na przedłużoną przerwę; w końcu, podczas gdy nasze dzieci nigdy nie miały dni chorobowych, odwołanych zajęć z powodu pogody lub spóźnień z powodu korków ulicznych w tamtym roku, nasza miesięczna podróż po Europie graniczyła niebezpiecznie blisko z limitem dni szkolnych, które mogą opuścić. Ale, znowu, musieliśmy iść na wiele spotkań PTA, a nasze dzieci musiały wykonać mnóstwo dodatkowej pracy kredytowej, a nawet pracy domowej: w pewnym momencie odrabiały pracę domową w kawiarni na świeżym powietrzu w Budapeszcie (ale hej, są gorsze miejsca do odrabiania pracy domowej, mam rację?). Więc jeśli chcesz użyć rodzinnych wakacji jako wymówki do opuszczenia szkoły, to będzie to bitwa pod górę. Legitimate Excuses Not to Go to School: (Actual) Medical Illness Photo by Polina Tankilevitch from Pexels Wielu dzieciaków uważa, że dni chorobowe są najlepsze; W końcu można zostać w domu cały dzień pod kołdrą, podczas gdy mama i tata się tobą zajmują, i w pewnym sensie jest to całkiem fajne… chyba że, oczywiście, jesteś naprawdę chory. Jakiś czas temu mój najmłodszy syn zachorował na naprawdę ciężką grypę, która nas zaniepokoiła: wysoka gorączka (ponad 101F, co jest dość niepokojące), dreszcze, bóle ciała, mdłości, utrata apetytu i cała masa innych objawów, które spowodowały wycieczkę do lekarza rodzinnego. Na szczęście nasz lekarz stwierdził, że to tylko grypa i dał nam lekarstwa, których potrzebuje. Dał nam również zwolnienie lekarskie, które dało naszemu dziecku kilka dni wolnego od szkoły na powrót do zdrowia. W sumie, mój syn opuścił około 3 dni szkoły. Oczywiście, z uzasadnionym zaświadczeniem lekarskim, szkoła zdecydowała, że jest to uzasadnione usprawiedliwienie dla niego, aby nie chodził do szkoły, nie tylko dlatego, że było to w jego najlepszym interesie, aby wyzdrowieć, ale także, aby zapobiec zarażeniu innych studentów. Ale, ponownie, musieliśmy uzyskać uzasadnioną notę lekarską na rzeczywistą chorobę medyczną (na szczęście, nie przerodziło się to w nagły wypadek). Do tej pory jestem pewien, że dostrzegasz tu trend: każda pojedyncza wymówka, by nie iść do szkoły, którą miały nasze dzieci, została sprawdzona i zatwierdzona przez ich rodziców po rygorystycznym przemyśleniu i, w niektórych przypadkach, wielu negocjacjach z ich nauczycielami, a nawet zarządem szkoły. Więc jeśli myślisz, że twoja marna wymówka „mój pies zjadł moją pracę domową” będzie działać w tym dniu i wieku, pomyśl jeszcze raz, dzieciaku!

co powiedzieć rodzicom żeby nie iść do szkoły